مُهر بر لب زده

 شیخ که مردم او را نصر آبادى خطاب مى‏کردند، نزدیک سگ رفت و چاره او را یک گرده نان دید. دست در کیسه خویش کرد؛ چیزى نیافت. آهى کشید و حسرت خورد که چرا لقمه ‏اى نان ندارد تا زنده ‏اى را از مرگ برهاند.

حافظ، این مضمون را در چند جاى دیوان خود آورده است؛ از جمله:

 پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

ناخلف باشم اگر من به جوى نفروشم

عیسى (ع) به قومى بگذشت. آنان را نزار و ضعیف دید.     گفت: شما را چه رسیده است که چنین آشفته‏اید؟  گفتند: از بیم عذاب خداى‏تعالى بگداختیم . گفت: حق است بر خداى تعالى که شما را از عذاب خود ایمن کند. و به قومى دیگر بگذشت نزارتر و ضعیف‏تر.گفت: شما را چه رسیده است؟گفتند: آرزوى بهشت ما را بگداخت.  گفت: حق است بر خداى تعالى که شما را به آرزوى خویش رساند. و به قومى دیگر بگذشت از این هر دو قوم،  ضعیف‏تر و نزارتر و روى ایشان از نور مى‏تافت. گفت: شما را چه رسیده است؟  گفتند: ما را دوستى خداى تعالى بگداخت با ایشان نشست و گفت: شمایید مقربان  خداوند مرا به همنشینى با شما فرمان داده است.

برگرفته از کیمیاى سعادت غزالى

حضرت سلیمان علیه السلام گنجشکى را دید که به ماده خود مى گوید:
 چرا از من اطاعت نمى کنى و خواسته هایم را به جا نمى آورى ؟ اگر بخواهى تمام قبه و بارگاه سلیمان را با منقارم به دریا بیندازم توان آن را دارم!
 

سلیمان از گفتار گنجشک خندید و آنها را به نزد خود خواست و پرسید:
چگونه مى توانى چنین کارى بزرگى را انجام دهى؟
 

گنجشک پاسخ داد:
 نمى توانم اى رسول خدا! ولى مرد گاهى مى خواهد در مقابل همسرش به خود ببالد و خویشتن را بزرگ و قدرتمند نشان بدهد از این گونه حرفها مى زند. گذشته از اینها عاشق را در گفتار و رفتارش نباید ملامت کرد.
 

سلیمان از گنجشک ماده پرسید:
 چرا از همسرت اطاعت نمى کنى در صورتى که او تو را دوست مى دارد؟
 

گنجشک ماده پاسخ داد:
 یا رسول الله! او در محبت من راستگو نیست زیرا که غیر از من به دیگرى نیز مهر و محبت مى ورزد.
 

سخن گنجشک چنان در سلیمان اثر بخشید که به گریه افتاد و سخت گریست . آن گاه چهل روز از مردم کناره گیرى نمود و پیوسته از خداوند مى خواست علاقه دیگران را از قلب او خارج نموده و محبتش را در دل او خالص گرداند.

برگرفته از بحارالانوار: ج 51

شخصى گمرک چى، یکى از شیعیان را که مى خواست به زیارت قبر على (ع ) برود، اذیت کرده و او را به شدت کتک زد. مرد شیعه که به سختى مضروب و ناراحت شده بود، گفت: به نجف مى روم و از تو به آن حضرت شکایت مى کنم. گمرگچى گفت: برو هر چه مى خواهى بگو که من نمى ترسم.

مرد شیعه به نجف اشرف رفت و خودش را به قبر مطهر امیرالمؤمنین رسانید و پس از انجام زیارت، با دلى شکسته و گریه کنان عرض کرد: اى امیرمؤمنان! باید انتقام مرا از گمرک چى بگیری. مرد، در طى روز، چند بار دیگر به حرم مشرف شد و هر بار خواسته اش را تکرار کرد. آن شب در عالم خواب آقایى را دید که بر اسب سفیدى سوار شده بود و صورتش مانند ماه شب چهارده حضرت مى درخشید. حضرت، مرد شیعه را به اسم صدا زد. مرد شیعه متوجه حضرت شده، پرسید: شما کیستید؟ حضرت فرمود: من على بن ابى طالب هستم، آیا از گمرک چى شکایت دارى؟ مرد عرض کرد: بله اى مولاى من! او به خاطر دوستى شما، مرا به سختى آزرده است و من از شما مى خواهم که از او انتقام مرا بگیرید.

حضرت فرمود: به خاطر من از گناه او بگذر. مرد عرض کرد: از خطاى او نمى گذرم. حضرت سه بار فرمایش خود را تکرار کرد و از مرد خواست که گمرک چى را عفو کند، اما در هر بار، مرد با سماجت بسیار بر خواسته اش ‍ اصرار ورزید. روز بعد مرد خواب خود را براى زائرین تعریف کرد، همه گفتند: چون امام فرموده که او را ببخشى، از فرمان امام سرپیچى نکن. باز هم مرد، حرفهاى دیگران را قبول نکرد و دوباره به حرم رفت و خواسته اش ‍ را یک بار دیگر تکرار کرد. آن شب هم، مانند شب قبل امام (ع ) در خواب او ظاهر شده و به وى گفت: از خطاى گمرک چى بگذر. این بار نیز، آن مرد حرف امام را نپذیرفت.

شب سوم امام به او فرمود: او را ببخش؛ زیرا کار خیرى کرده است و من مى خواهم تلافى کنم. مرد پرسید: مولاى من! این گمرک چى کیست و چه کار خیرى کرده است؟ حضرت اسم او و پدر و جدش را گفت و فرمود: چند ماه پیش در فلان روز و فلان ساعت، او با لشکرش از سماوه به سمت بغداد مى رفت، در بین راه چون چشمش به گنبد من افتاد، از اسب پیاده شد و براى من تواضع و احترام کرد و در میان لشکرش پا برهنه حرکت نمود تا این که گنبد از نظرش ناپدید شد. از این جهت، او بر ما حقى دارد و تو باید او را عفو کنى و من ضامن مى شوم که این کار تو را در قیامت تلافى کنم.

مرد از خواب بیدار شد و سجده شکر به جاى آورد و سپس به شهر خود مراجعت نمود. چون در میان راه به گمرک چى رسید، او پرسید: آیا شکایت مرا به امام کردى؟ مرد پاسخ داد: آرى، اما امام تو را به خاطر تواضع و احترامى که به ایشان نموده بودى، عفو کرد. سپس ماجرا را بطور دقیق براى وى بازگو کرد. وقتى گمرکچى فهمید که خواب مرد درست و مطابق واقع مى باشد، بلند شد و دست و پاى مرد شیعه را بوسید و گفت: به خدا قسم! هر چه امام فرموده حق و راست است.

سپس او از عقیده باطل خود توبه کرد و به مذهب شیعه در آمد، و به همین مناسبت تمام زائران را سه روز مهمان کرد. آنگاه همراه زائران به زیارت قبر امیرالمؤمنین (ع ) رفت و در نجف، هزار دینار بین فقراى شیعه تقسیم نمود و بدین ترتیب عاقبت به خیر شده و به راه راست هدایت گردید.

مردى پیش بایزید بسطامى آمد و گفت: چرا هجرت نکنى و از شهرى به شهرى نروى تا خلق را فایده دهى و خود نیز پخته‏تر گردى که گفته‏اند:

بایزید گفت: در این شهر که هستم، دوستى دارم که ملازمت او را بر خود واجب کرده‏ام . به وى مشغولم و از او به دیگرى نمى‏پردازم . 

تا حالا به معنی " کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا " فکر کردی؟

ترجمه اش رو همه می دونن یعنی همه سرزمین ها کربلاست و همه روزها عاشوراست.

خیلی ها فکر میکنن یعنی اینکه هر جا  و هر زمان وقت مناسبی است که بشینی برای امام حسین گریه و عزاداری کنی.

مشکل بزرگ ما شیعیان اینه که هرسال روز عاشورا میاد و میره ولی ازش درس نمیگیریم اصلا متوجه نیستیم معنی اش چیه.

می خوای معنی اش رو بدونی :

یعنی تو  که هر سال برای امام حسین عزاداری میکنی.

یعنی هر روز ممکنه یه عاشورا تو یه سرزمین اتفاق بیفته.

و هر کسی ممکنه فریاد بزنه "هل من ناصر ینصرنی" آیا کسی هست مرا یاری کند ؟

در روزعاشورا  یاران امام حسین دو قسمت شدند یک گروه که ندا رو لبیک گفتند جنگیدند و شهید شدند وسرافرازشدند و گروه بعدی که شبانه فرار کردند و چون در خواست کمک رو شنیدند و از دور نظاره گر شهادت " یک گروه مظلوم "بودند و بی اعتنایی کردند پس گناهی مرتکب شدند نابخشودنی که دست کمی هم نداشت از گناه دشمنان [بنی امیه].

گروه دیگر به نام بنی اسد از دور شاهدبودند و گریستند و دعا کردند ولی وقت گریه و دعا نبود پس آنان نیز گناهی کمتر از دشمنان و یاران بی وفا نداشتند.

در روز عاشورا فقط از دو گروه یاد شده یاران"خوب" و دشمنان"بد" هیچ گروه میانه ای در کار نیست.

پس ای گریه کن امام حسین اگر این حدیث روقبول داری "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" پس خوب گوشهاتو باز کن ببین امروز صدای هل من ناصر ینصرنی از کجا به گوش می رسه.

بله امروز عاشورایی دیگر به پا شده با شخصیتهایی بسیار شبیه واقعه کربلا.

در آن زمان یزید، امام حسین ویارانش را به اتهام درغین کفر متهم کردو امروزامریکا فرزند امام حسین "سید حسن نصر الله "ویارانش را به اتهام تروریسم، روز عاشورا خیمه های اهل بیت سوزانده می شد امروز خانه های شیعیان بمباران میشود.

در آن زمان منبرهای مساجد در اختیار بنی امیه بود و امروز شبکه های خبری در اختیار امریکا و انگلیس.

روز عاشورا به یاران امام حسین گفتند هر که امام حسین را تنها بگذارد آزاد است و با او کاری نداریم و امروز به مردم و دولت خود گردان می گویند شما از حزب الله حمایت نکنید ما هم به شما کاری نداریم.

روز عاشورا حضرت علی اصغر در دست پدرش آن گونه شهید شد و امروز هزار علی اصغر و رقیه و سکینه در دست پدرانشان پر پر می شوند.

آن روز گروهی به نام بنی اسد کمی آن طرف تر ناله کردند و دعا و هیچ نکردند و امروز بعضی از مردم راهپیمایی می کنند و شعار می دهند و محکوم می کنند و در مساجد که باید سنگر محکم علیه کافران باشد به دعا بسنده می کنند.

به خود امام حسین قسم درس مهم عاشورا همین بود که اگه روزی مظلومی در سرزمینی مورد ظلم واقع شد آن روز عاشورا است و آن سرزمین همان کربلا است و سکوت در برابر آن نیز سکوت در برابر کربلاست.

پس ای دوستدار حسین مگه نمی گفتی "  یا لیتنی کنت معکم " اگه الان عاشوراست تا عصر نشده یه کاری کن و اگر عصر شد و کاری نکردی دیگه من رو سیاهم.

پس خوب گوش کن ببین چی میگم:

برای فلسطینی ها دعا نکن چون پذیرفته نیست چون الان وقت دعا نیست و وقت عمله.

گریه هم نکن چون داری خودت رو گول می زنی.

محرم سال بعد هم اگه زنده بودی اصلا سراغ مراسم عزاداری نرو و حق نداری برای امام حسین گریه کنی لباس سیاه هم نپوش چون خودت در برابر عاشورا سکوت کردی.

سؤال:

چگونه حوادث آینده در پیشگاه خدا حاضر است؟

پاسخ:

« گذشته، حال و آینده » ساخته فکر و وجود محدود بشر است. زیرا وجود ما هم از نظر « زمان » و هم از نظر « مکان » محدود است. محدود بودن ما از نظر مکان، مفاهیم « دور و نزدیک » را برای ما به وجود آورده. آیا اگر وجود ما تمام جهان را پر کرده بود، دور و نزدیک برای ما مفهومی داشت؟!

همچنین محدود بودن ما از نظر « زمان، گذشته و حال و آینده » را در مغز ما ترسیم می کند. « حال » زمانی است که ما در آن زندگی می کنیم و « آینده » زمانی است که بعد از ما می آید و « گذشته » زمانی است که قبل از ما بوده؛ یعنی در همه جا مقیاس وجود ماست.

لذا آنچه برای ما « زمان گذشته » است، برای کسانی که یک قرن پیش از ما می زیسته اند، « زمان حال » و برای کسانی که دو قرن پیش بوده اند، زمان « آینده » بوده است! بنابراین برای وجود بی نهایتی که در هر زمان و مکانی هست، این مفاهیم ابداً معنی ندارد و او گذشته و آینده را مانند حال می بیند و می داند.

اینکه می گوییم: حوادث آینده الان وجود ندارند؛ صحیح است. زیرا « الان » اشاره به زمان حال است که ما در آن زندگی می کنیم. ولی این دلیل بر آن نیست که آینده حتی در ظرف خود وجود ندارد، بلکه هر موجودی در ظرف خود وجود دارد.